Bruggen slaan of bruggen bouwen?

De regering Rutte begon haar klus onder hun motto ‘bruggen slaan’ en zakt weg in het polderen. Re-employ bouwt bruggen en verbindt werelden van divers perspectief. Voor het bouwen heb je een aantal voorwaarden/uitgangspunten nodig. Een plan,  een innerlijke wens om een bepaald punt te bereiken.  Een gezamenlijke belang maar ook een gezamenlijke behoefte om iets te delen.

Wanneer ik met collega-werkgevers praat, hoor ik een  voorwaarde die vaak benoemd wordt. Voor het bouwen van de brug binnen de arbeidsovereenkomst vinden ze dat er loyaliteit moet zijn. Ik krijg daar altijd een wat onbestemd gevoel bij.

Wanneer je loyaliteit letterlijk op zoekt staat er: Trouw zijn aan aangegane verbintenissen of aan hetgeen waartoe men door zijn positie verplicht is. De competenties die bij loyaliteit komen kijken zijn zeer deugdelijk o.a. discipline, flexibiliteit, inlevingsvermogen, integriteit en verantwoordelijkheid.Is dat alles bij elkaar opgeteld dan ook niet de aanzet tot het afgietsel waar de Nederlandse mentaliteit in uitblinkt? “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Niet vanuit ambitie maar vanuit verplichting en zekerheid. Gewoon doorgaan met polderen zodat alles dezelfde hoogte krijgt in het maaiveld.  Niet zeggen dat je ergens goed in bent, ergens boven uitsteekt maar wel geërgerd zijn om het feit dat die ander je niet ziet, je kwaliteiten niet waardeert of niet honoreert.

Dan kan ik me voorstellen dat wanneer je vanuit die houding bruggen gaat bouwen, dat deze niet hemelbestormend zullen worden.  Maar ook dat de duurzaamheid en het onderhoud ervan zeker geen garantie zijn. Vandaar waarschijnlijk dat het kabinet maar meteen de beuk er in gooide met “slaan”.

Bouwen is toch vooral elkaar uitdagen om te groeien tot een gezamenlijk of individueel  hoger gelegen doel. En dan lijkt er een tegenstelling te ontstaan met die Nederlandse loyaliteit.  Wanneer je die loyaliteit onderzoekt, is het toch ook de mate waarin men trouw is aan aangegane verplichtingen. Wanneer ik aan werkgevers vraag met wie ze van hun personeelsbestand  verder willen en van wie ze afscheid willen nemen, komen daar vaak antwoorden op die zich verhouden tot 60 à 70 % voor behoud tegen een 40 à 30% waar men wel klaar mee is. Bouwen of slaan, men houdt zich aan een afspraak als er bevrediging van behoeften en belangen zijn. Maar waar is de ambitie dan? De ambitie om echt te bouwen en anders wordt het beter om afscheid te nemen. Want dan is de spanningsboog die nodig is om een brug in stand te houden omgeslagen in een negatieve spanning. En daar wordt niemand beter van.

Groeien bestaat niet zonder loslaten. Bouwen kan niet zonder fundament. Ambitie bestaat niet wanneer er geen bereidheid tot afscheid nemen is van het oude. Bij misplaatste loyaliteit rest nog enkel ….slaan… van een brug naar…..? Dit kabinet laat ons in ieder geval als erfenis de nieuwe Wet Werk en Zekerheid (WWZ), een complexe manier om iemand te ontslaan van zijn loyaliteit. De doelstelling was flexibiliteit aangaande werkverhouding om zo meer werkgelegenheid  te  creëren, maar dat was wederom een brug te ver.

Die bruggen moeten we zelf dan maar bouwen en….slaan we de handen ineen……wel met ambitie !